کد مطلب:28734 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
بی گمان، پذیرش عهدشكنی از جانب امام علیه السلام - علاوه بر آن كه مخالف روش ایشان و دستورهای اسلام بود - سرانجامْ چنان می شد كه گروهی مقدّس نمای ظاهرگرای افراطی چنان عرصه حكومت را بر امام علیه السلام تنگ كنند كه یكسره تصمیم گیری درباره جنگ و صلح، و سیاست و اداره را از كف بدهد و امور كلیدی از دستش خارج شود. از این روی، امام علیه السلام با قدرت درمقابل این خواسته جاهلانه افراطیان ایستاد؛ امّا قُرّاء به جای تأمّل در نااستواری موضع خود، باز بر سر همان تعمّق در دین و افراط در رفتار، این بار به هنگام بازگشت از صِفّین از امامِ دینداران جدا شدند و در نزدیكی كوفه در قریه ای به نام «حَروراء» اردو زدند.
چیزی نگذشت كه پرده ها بالا رفت و نیرنگ معاویه عیان گشت و قاریانِ سطحی نگر به فریب خوردگی و اشتباه خود پی بردند؛ امّا شگفتا این بار نیز به جای این كه بیدار شوند و آب رفته را به جوی بازگردانند، بر تندروی، جهل، افراط و یكسویه نگری خودافزودند و خطایی بزرگ تر را دامن زدند و گفتند این عمل، موجب كفر بوده است. ما توبه می كنیم و تو نیز چون كافر گشته ای باید توبه كنی و معاهده خود را با معاویه برهم زنی و جنگ را از سر بگیری!